Zelfverdediging
Zelfverdediging
‘Bijna alle levende wezens en organismen hebben een soort van mechanisme om zichzelf te beschermen. De tanden van de tijger en de leeuw, de klauwen van de adelaar en havik, de giftige steken van de bijen en schorpioenen en de doornen van de roos; allen beschikken over middelen om zich te verdedigen. Als vogels, insecten en planten hun eigen specialisme hebben, zou dan ook de mens niet toegerust moeten zijn?
De basis voor een passend antwoord op deze vraag ligt in het feit dat we in principe niet de intentie hebben anderen te benadelen, maar dat we uit de weg proberen te blijven van situaties die ons kunnen schaden.’ Bron: Karate-do Kyohan, Gichin Funakoshi, blz 13.
Het uitgangspunt van de krijgskunsten is niet het verslaan van de aanvaller, maar het voorkomen van een gevecht.
Funakoshi: ‘Er is geen eerste aanval in karate.’
‘Een zwaard mag nooit roekeloos getrokken worden’, dat was de belangrijkste grondstelling van de handelswijze van de samoerai in zijn dagelijks leven. Het was essentieel voor de eerbiedwaardige man van die tijd dingen tot de uiterste grens te verdragen alvorens in actie te komen. Enkel en alleen na het bereiken van het punt dat de situatie niet langer getolereerd kon worden werd het lemmet uit de schede getrokken. Dit was de basisregel van Japanse bushido (de weg van de krijger). Zelfs in een noodgeval moest men streven naar het vermijden van het toedienen van een fatale slag. Dit kan worden vergeleken met het gebruik van het raken van een aanvaller met de rugkant van het zwaard in plaats van met de snijkant. Het is cruciaal om een tegenstander tijd te geven om zijn acties te overdenken of te betreuren. Het is dus alleen wanneer men geconfronteerd wordt met een situatie die zo ondragelijk is dat de mogelijkheden haar nog langer te tolereren uitgeput zijn (of de mogelijkheid haar te beëindigen zonder confrontatie) dat men het zwaard mag trekken. Niettegenstaande, als de nood het hoogst is en wanneer strijd niet te vermijden is, is het goed om het initiatief te nemen, en aan te vallen totdat de overwinning is behaald.’
Funakoshi: ‘Wegrennen zover als je kunt, je schuilhouden of om hulp roepen zijn de beste manieren om jezelf te verdedigen. Alleen als er geen ontsnappingswegen zijn of als men is gepakt voordat zelfs enige pogingen tot ontsnappen kon worden gedaan, pas dan voor het eerst mag het gebruik van zelfverdedigingstechnieken worden overwogen. Zelfs op dergelijke momenten, laat geen enkele intentie van een aanval zien, maar laat de aanvaller eerst onachtzaam worden. Op dit moment val je aan, alle kracht concentrerend in een aanval op een vitaal punt. Op het moment van overrompeling, vlucht dan en zoek een schuilplaats of hulp. Het is van vitaal belang dat men zich verdedigt zonder nerveus te worden en om te handelen in tegenwoordigheid van geest gedurende zo’n situatie vanaf het begin en ook wanneer de situatie weer in de hand is. Tijdens het uitvoeren van deze ene aanval, kan het belang van het gebruiken van al iemands kracht en concentratie niet vaak genoeg worden benadrukt. Als deze enen aanval namelijk ineffectief is, zal de aanvaller gewelddadiger worden, een punt dat niet mag worden vergeten. Het is dus van belang je gehele kracht en hart en ziel in deze ene poging tot zelfverdediging te stoppen maar echter enkel en alleen na het bereiken van de rationele overweging dat er echt geen andere uitweg mogelijk is.’ Bron: Karate-do Kyohan, Gichin Funakoshi, blz 234.
Tags: Shotokan